Προανάκρουσμα του τραγουδιού του νερού
Πότε εμφανίζεται το λαμπερό φεγγάρι;
Με μια κούπα κρασί στο χέρι το γαλάζιο ουρανό ρωτώ.
Δεν ξέρω ποια εποχή θα μπορούσε
να χαρακτηρίζει τον παράδεισο τούτο το βράδυ...
Θα ήθελα να επιστρέψω στον παράδεισο πάνω στον άνεμο…
Φοβάμαι ωστόσο μήπως είναι δυσβάσταχτο το κρύο
για εμένα εκεί ψηλά.
Χορεύοντας μόνο με τη δική μου σκιά,
ποτέ δε θα μοιάζει για τον κόσμο των ανθρώπων.
Μπροστά το κόκκινο αρχοντικό διαβαίνει,
κάτω από τη σκαλιστή πόρτα σκύβει
και στα πρόσωπα των ξενύχτηδων φέγγει…
Το φεγγάρι, που πρέπει να μη δείχνει μίσος…
Αλήθεια, γιατί ενώ χωρίζουμε τυχαίνει να έχει πανσέληνο;
Θα έχουμε χαρά και λύπη, θα είμαστε κοντά και μακριά,
όπως το φεγγάρι θα είναι λαμπερό και αμυδρά φωτισμένο…
Η ζωή μας ποτέ δεν ήταν τέλεια...
Το μόνο που θέλω είναι να έχουμε χρόνια πολλά…
Παρ' όλη την απόσταση μεταξύ μας…
Να φωτιζόμαστε με την ίδια λάμψη από κοινού
