Μια εικόνα για τις "εορταστικές" μέρες

Το σημερινό μενού έχει φωτογραφία... Η πιο κάτω εικόνα (γιατί περί εικόνας πρόκειται) είναι του W. Eugene Smith, έχει τον τίτλο A Hospital in a Phillipine Cathedral (Island of Leyte) και το κλείστρο ανοιγόκλεισε το 1944. Νομίζω πως πρόκειται για μια από τις καλύτερες αντιπολεμικές εικόνες της νεωτερικότητας. Όμως η όλη σύνθεση είναι καθαρά κλασική. Βάζεις χρώμα και πινέλο κι έχεις πίνακα ζωγραφικής του Βελάσκεθ.

Ο τρόπος που το κεντρικό θέμα τονίζεται δια της εξώθησής του στο κάτω δεξιά περιθώριο της εικόνας, μαρτυρά κλασσική ματιά και γραφή. Η αντίστιξη της ανθρώπινης σαρκικής δυστυχίας με την κατάνυξη του ναού και της προσευχής σπάει κόκκαλα χωρίς πολλές-πολλές φωνές και μεγαλοστομίες. Ο σταυρός στην πλάτη του ιερέα στο βάθος, κατέχει κεντρική θέση μόνο και μόνο για να ενισχύσει την αντίστιξη, αλλά και πάλι χρησιμοποιώντας κλασσικό συντακτικό αφού αποτελεί το σημείο προοπτικής σύγκλισης της όλης σύνθεσης. Περιεχομενικά, το γεγονός ότι οι απεικονιζόμενοι έχουν την πλάτη τους γυρισμένη στον πολεμικό τραυματία, αν και αυτός επωφελείται από τη φιλανθρωπική φιλοξενία του ναού, προκαλεί ακόμη μεγαλύτερη ταραχή στον παρατηρητή. Η αντίθεση των λευκών επιδέσμων με τις μαυροφορούσες εκκλησιαζόμενες επανασυντίθεται τονικά στα άμφια του ιερέα. Καθώς όλοι οι συμμετέχοντες επικυρώνουν ενδυματολογικά το λειτουργικό, η τελετή σχεδόν τινάζεται στον αέρα από την αποστροφή του βλέμματος και της προσοχής του τραυματία ο οποίος με παραλυτική στάση σώματος επιδεικνύει τα δικά του "άμφια" αλλά και την αδιαφορία του προς το τελετουργικό δρώμενο, προτιμώντας την έλξη του φωτογραφικού φακού - ή ενδεχομένως να τρομοκρατείται από το γεγονός της "σκόπευσης", των συνεπειών του πεσίματος του κλείστρου, το πάτημα της φωτογραφικής σκανδάλης, το ακαριαίο shooting που επίκειται: μια θαυμάσια επιλογική αμφισημία.