Τη σκυτάλη πήρε ο Μάρτιν Γουλφ των Financial Times στις 18 Νοεμβρίου ο οποίος προέτρεπε τον Ομπάμα να συμπεριφερθεί στους Κινέζους με τρόπο που να υποδηλώνει τη δυνατότητα "των δημοκρατιών να αλλάζουν ταχέως τη στάση τους και το ανοιχτό τους χέρι να μετατρέπεται σε σφιγμένη γροθιά".
Το λιμπρέτο πλαισιώθηκε από την επική άρια του Άμπροουζ Έβανς-Πρίτσαρντ στον βρετανικό Telegraph: "Είναι της μόδας να μιλάμε για την Αμερική σαν την ικέτιδα δύναμη. Όμως αυτό παρερμηνεύει τη στρατηγική ισορροπία. Η Ουάσιγκτον μπορεί ανά πάσα στιγμή να κάνει την Κίνα να γονατίσει κλείνοντας την αγορά των ΗΠΑ. Εδώ δεν υπάρχουν συμμετρίες. Η οποιαδήποτε κίνηση από την πλευρά του Πεκίνου να ρευστοποιήσει τα αμερικανικά κρατικά ομόλογα θα μπορούσε να εξουδετερωθεί - in extremis - ελέγχοντας τις ροές κεφαλαίου. Τα καλά εξοπλισμένα κυρίαρχα κράτη μπορούν να κάνουν ότι θέλουν".
Τι απέγιναν οι ελεύθερες αγορές και η χωρίς προσκόμματα κίνηση κεφαλαίων; Πότε ξύπνησε και πάλι ο Λεβιάθαν του "κυρίαρχου κράτους"; Κι από πότε η "στάση πληρωμών" λέγεται "έλεγχος ροών κεφαλαίου"; Πόσο τιποτένιοι είναι οι καλαμαράδες όταν οι καταστάσεις πιεστούν ... in extremis.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου