Η πραγματικότητα του ανθρώπινου σώματος έχει το δικό της χώρο, όχι μόνο φυσικό αλλά και νοηματικό. Το σώμα, ναι, καταλαμβάνει χώρο, αλλά όταν αρχίσει να κινείται γεννά νοήματα, γίνεται πιο "ομιλητικό" και κατ' επέκταση πιο διαλεκτικό. Πουθενά αυτό δεν γίνεται πιο άμεσα αντιληπτό όσο στο χορό - την πιο αρχαία διαλεκτική εικόνα του σώματος που κατασκεύασε ο άνθρωπος για τον εαυτό του. Στο χορό η γεωμετρία του σώματος, μια γεωμετρία μεταβλητή και δυναμική, συναντά την μαθηματική φόρμα της μουσικής και αποκαλύπτει το μεγαλείο της εμμένειας των μορφών που δεν είναι άλλο παρά οι ιδέες.
Στο πέρασμα από την ύπαιθρο στο άστυ, ο χορός - μα και φυσικά! - αυτοδιασπάται. Η φόρμα μεταλλάσσεται στο πιο βασικό της στοιχείο και απο-ομαδοποιείται. Δεν γίνεται όμως ατομική. Ατομική μπορεί να είναι η έκφραση (π.χ. ζεϊμπέκικο, χιπ-χοπ) αλλά το περιεχόμενο του εκφρασμένου νοήματος γίνεται ακόμη πιο συλλογικό αφού αρκεί ένα μόνο άτομο για να εκφράσει συλλογικά νοήματα.
Δεν υπάρχει πιο συλλογικό, και πιο επαναστατικό, νόημα από τον έρωτα, αυτόν τον αναρχοκομμουνιστή της επιθυμίας. Και δεν υπάρχει (γνώμη μου!) πιο αστυκός χορός από το τανγκό. Η συνάντηση αυτών των δύο ειδών με την επινόηση ενός συνάμα αστυκού και ερωτικού χορού φορμάρισε χορογραφικά την καθημερινότητα των κινήσεων απαλλάσοντάς την από τον μεγάλο εχθρό του έρωτα και της επανάστασης, το τετριμμένο. Ανέσυρε το σώμα από την ανία της επανάληψης και το απελευθέρωσε "φυλακίζοντάς" το στον κανόνα της υπαγορευμένης μουσικοχορευτικής κίνησης. Αν δεν με πιστεύετε και θεωρείτε πως μπουρδολογώ ασυστόλως παρακολουθείστε το πιο κάτω βίντεο. Δεν έχει κινηματογραφηθεί στην Αργεντινή, αλλά κάπου στην Κίνα! (Δημιουργός: Ricardo Greene, μέρος της έκθεσης "Open Video" που προβλήθηκε στο Μουσείο Gasteig του Μονάχου το Δεκέμβριο του 2008). ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΜΕ ΗΧΟ!
tango from Ricardo Greene on Vimeo.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου