Περί μνήμης, κρίσης και άλλων τινών πραγμάτων (μνήμη Στέλιου Αλεξανδρόπουλου)

Πριν 3 χρόνια, 3 του Μάη 2006, πάνω στις κρύες μαρμαρόπλακες ενός διαδρόμου κάποιου περιφερειακού ΑΕΙ ξεψυχούσε ένας άνθρωπος. Τι ψέλλισε στον επιθανάτιο ρόγχο του αυτός ο άνθρωπος κανείς δεν το ξέρει. Κάποιοι γνωρίζουν τι είπε σε δημόσια, θεσμική διαδικασία λίγα λεπτά πριν σωριαστεί στο κατώφλι του γραφείου του. Κι έτσι αποκαλύφθηκε ένα δράμα.

Από τότε το δράμα αυτό έχει βάλει όπισθεν και ξετυλίγεται ολοταχώς ανάποδα. Όπως ο χρόνος στις σκουληκότρυπες της αντι-ύλης. Όπως όλα τα γνήσια δράματα. Οπισθοδρομεί και χυμάει στις πράξεις και στις συνειδήσεις των ηρώων ζητώντας αναγνώριση. Γυρεύοντας επίμονα και βασανιστικά τη δραματουργική κάθαρση που θα ξαναβάλει τάξη στο χάος. Και η τραγωδία πρωτότυπη: το σενάριο ανατρέπεται ριζικά και η ιστορία ξαναρχίζει όταν πεθαίνει ο πρωταγωνιστής της. Ο πρωταγωνιστής αυτός είναι εδώ και καιρό απών. Μεταμορφώθηκε σ' ένα είδος αέναης αφορμής. Χωρίς να βγάζει μιλιά, λέει πολλά. Που και που ειρωνεύεται. Θυμώνει κι αμέσως μετά μειδιά. Απομακρύνεται, μα κι όλο δίπλα μας είναι. Κι αυτός ο καθρέφτης πάντα εκεί. Μήπως και τελικά ο θάνατος είναι η κρυμμένη προπατορική αρετή του ανθρώπινου είδους; Ειρωνέψου μας Αλεξανδρόπουλε - μας αξίζει...

Επίμετρο: Όμως η μνήμη δεν αρκεί. Για να είναι δραστική πρέπει να συνοδεύεται απαραίτητα από κριτική δύναμη. Στο φως τούτης της παραδοχής θέλω ν' αφιερώσω σε κάποιο σύντροφο - με χαρακτήρα φευγαλέο όπως και η σκιά της νεκρώσιμης μνήμης που μας ακολουθεί παρά πόδας - το παρακάτω ποίημα του Εμπειρίκου. Του αφιερώνω ειδικά κείνο κει το σημείο που ο ποιητής αυτοσαρκαζόμενος λέει: "..και άλλα τέτοια λέγοντας κοινά και τετριμμένα, την προκαταρκτική μας εργασία συνεχίζαμε".

Aλλά να μην ξεχνάμε ότι "Απ' εδώ έως εκεί τα μίλια είναι χίλια..."

Εδώ το ακούτε σε υπέροχη ανάγνωση του ίδιου του ποιητή:


Κι εδώ για όσους/ες προτιμούν την ανάγνωση:
Α.Εμπειρίκος: Πυρσός Λαμπρός του Υπερτάτου Φαροδείκτου