..κάπως έτσι μοιάζει κι αυτό το κείμενο που ακολουθεί: σαν εφιάλτη που κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη της ιστορίας.
Μας το έστειλε δώρο ο καλός φίλος και συνοδοιπόρος Θανάσης Γκιούρας ο οποίος έκατσε και μας το μετέφρασε από τα Γερμανικά. Τον ευχαριστούμε θερμότατα! Καλύτερο, και πιο επίκαιρο, κείμενο για όσα γίνονται στις μέρες μας με τις Τράπεζες, το χρέος και την εξουσία του χρήματος (υπό τη σκέπη πάντα του Κράτους) δύσκολα μπορεί να υπάρξει. Παραθέτουμε πρώτα την επιστολή που μας έστειλε ο φίλος Θανάσης κι αμέσως μετά ακολουθεί το μεταφρασμένο κείμενο των Μαρξ-Ένγκελς, το οποίο εξ όσων γνωρίζω δημοσιεύεται για πρώτη φορά στα ελληνικά. Για να το μεγεθύνετε πατάτε το τελευταίο κουμπί δεξιά στο μενού του Scribd.
Αγαπητέ Ερέτη, Αφορμή για το μήνυμα που σου στέλνω είναι αφενός το πλήθος των πολύ χρήσιμων πληροφοριών που έχεις αναρτήσει στο ιστολόγιό σου αναφορικά με τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης και του δημοσίου χρέους που την συνοδεύει από τη στιγμή που ξέσπασε (αλλά απ’ ότι φαίνεται, ακόμη και πριν, της χάιδευε το χέρι κάτω από το τραπέζι), αφετέρου δε οι διάφορες απόψεις που ακούγονται για το πρωτόγνωρο της κρίσης κ.λπ. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η κατάσταση, και ιδιαίτερα οι αντιδράσεις σε αυτήν, είναι εγγεγραμμένες στην ίδια τη δομή των σύγχρονων κοινωνιών, και αυτό σημαίνει ότι ορίζουν – πέρα από τις προθέσεις των κυβερνώντων, πέρα από τα κόλπα των εκάστοτε golden boys, πέρα από τις ορέξεις των δημόσιων εργοληπτών και πιστωτών – τις σχέσεις μεταξύ των κοινωνικών τάξεων. Σου στέλνω λοιπόν ένα κείμενο που γράφτηκε πριν από πολλά, πολλά χρόνια, εκατόν εξήντα για την ακρίβεια, σε μια περίοδο όπου είχε ξεσπάσει επανάσταση στην Ευρώπη, συνδυασμένη με οικονομική κρίση, προς αναζήτηση μίας νέας κοινωνικής μορφής. Το μικρό κείμενο του Μαρξ και του Ένγκελς για το γαλλικό δισεκατομμύριο της αποζημίωσης που είχαν εισπράξει οι αριστοκράτες εμιγκρέ που γύρισαν στην μεταναπολεόντεια Γαλλία αναδεικνύει – δυστυχώς – πολύ περισσότερες αντιστοιχίες με το σήμερα του 21ου αιώνα από όσες θα ήθελε να παραδεχτεί κανείς. Ακούμε σήμερα τα ίδια επιχειρήματα για το σεβασμό της ατομικής ιδιοκτησίας, κυρίως μέσω των τραπεζών· είμαστε μάρτυρες μιας παρόμοιας εκμετάλλευσης των ταξικών σχέσεων, όπου το κέρδος, το υπέρογκο κέρδος της μίας τάξης προϋποθέτει και συνεπάγεται την τραγική υποβάθμιση της άλλης, όχι οποιασδήποτε άλλης, αλλά των εργατών και των αγροτών (οι μικροαστοί έτρεχαν ήδη τότε από τράπεζα σε τράπεζα για οπισθογραφήσεις)· διαπιστώνουμε την ίδια εργαλειοποίηση της φορολογικής πολιτικής, μέσα από την οποία πραγματοποιούνται μετατοπίσεις δημόσιων, συλλογικών πόρων προς όφελος ατομικών συμφερόντων· ακούμε παρόμοια επιχειρήματα για τη διαχείριση ενός τεράστιου (για την αντίστοιχη περίοδο) ποσού, το οποίο βαπτισμένο ως αποζημίωση έρχεται να ζημιώσει βαθύτατα την υπόλοιπη κοινωνία. Πιστεύω ότι ο προσεκτικός αναγνώστης θα βρει και άλλες αντιστοιχίες… Όσο για την φιλολογική αντίρρηση ότι δεν πρόκειται τάχα για την ίδια κατάσταση, ότι τότε επρόκειτο για μια επανάσταση με φιλοβασιλικούς, με αστούς και προλετάριους, ενώ σήμερα πρόκειται για μια οικονομική κρίση σε κράτη που είναι ‘δημοκρατικά’, πιστεύω ότι αρκεί η υπόδειξη πως θα πρέπει κανείς να διαχωρίζει το φολκλόρ από την ουσία των πραγμάτων, καθώς και ότι η μοναρχία μπορεί να επιβιώσει και χωρίς εστεμμένους κρετίνους με πολυτελή κρέπια και στολές (οχυρωμένη, για παράδειγμα, σε θεσμούς όπως η εκάστοτε Κεντρική Τράπεζα…). Είναι όμως τόσο πικρό να παραδεχτεί κανείς ανοικτά και δημόσια ότι ιστορικά γυρνάμε σε κύκλους και χτυπάμε σε τοίχους, όπως ένα ποντίκι σε χαρτοκιβώτιο. Φιλικά Θ.Γ.
Marx Milliarde 1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου