Το 1993 ο Ζακ Ντελόρ στο "White Paper on Growth, Competitiveness, Employment" είχε τονίσει την ανάγκη για ένα νέο εργαλείο χρηματοδότησης της ανάπτυξης: τα Eυρω-ομόλογα (Euro Bonds). Τα Ευρω-ομόλογα, τα οποία θα έμοιαζαν πολύ με τα τα Treasury Bonds των ΗΠΑ, θα ήταν χρεώγραφα που θα εξέδιδε η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕΠ) για να χρηματοδοτήσει δαπάνες στα κράτη-μέλη. Όμως τα ποσά που θα δανειζόταν η ΕΤΕΠ θα αποτελούσαν δικό της αυτοτελές χρέος (δηλαδή χρέος αμιγώς Ευρωπαϊκό) κι όχι χρέος των κρατών-μελών, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που τα Treasury Bonds που χρηματοδοτούν έργα στην Καλιφόρνια δεν μετρούν ως χρέος της Καλιφόρνια αλλά ως χρέος του US Treasury. Με τον τρόπο αυτό η ΕΕ θα ήταν σε θέση να χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη χωρίς να διευρύνεται το χρέος των κρατών-μελών και χωρίς να επιβαρύνονται οι επιμέρους εθνικοί προϋπολογισμοί με τα τοκοχρεωλύσια που συνεπάγεται η εξυπηρέτηση του χρέους. Επιπλέον, με τον τρόπο αυτό ανακουφίζονταν τα κράτη-μέλη από τα ήδη επαχθή δημοσιονομικά κριτήρια του Μάαστριχτ.
Τότε η λαμπρή αυτή ιδέα, δυστυχώς, έμεινε τελικά στο ράφι. Τις τελευταίες μέρες όμως, και καθώς η κρίση δείχνει τα κοφτερά της δόντια, η ιδέα επανήλθε - προσαρμοσμένη στη συγκυρία, αλλά σύμμορφη προς τον πυρήνα της αρχικής ιδέας: τα Ευρω-ομόλογα θα είναι κοινά και θα εκδίδονται κεντρικά από τις Βρυξέλλες για όλη την Ευρωζώνη μέσω ενός κεντρικού οργάνου ανάλογου με τον δικό μας Οργανισμό Διαχείρισης του Δημόσιου Χρέους. Προφανώς, τα ομόλογα αυτά θα έχουν ενιαίο επιτόκιο και ίδιες εγγυήσεις από την ΕΚΤ, ενώ οι όροι διαπραγμάτευσης των ομολογειακών αυτών δανείων θα είναι για προφανείς λόγους ευμενέστεροι.
Ωστόσο, η Γαλλία και η Γερμανία απέρριψαν κατηγορηματικά την πρόταση παρά την υποστήριξη της ιδέας από τον Πρόεδρο της Ευρωζώνης Γιουνκέρ και τον Επίτροπο Αλμούνια. Η λογική με την οποία απέρριψαν την πρόταση ήταν γνωστή και πληκτικά αναμενόμενη: αφ' ης στιγμής απολαμβάνουμε τα χαμηλότερα επιτόκια, γιατί να δεχθούμε ένα κεντρικό (και υψηλότερο) ευρω-επιτόκιο για ένα κεντρικό ευρω-ομόλογο; Η απάντηση όμως αυτή είναι μισή και δια τούτο πονηρή. Διότι αποκρύπτει το βασικότατο δεδομένο ότι η διαφορά ανάμεσα στα επιτόκια με τα οποία δανείζονται τα κράτη-μέλη ευνοεί σαφώς αφενός τις μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες, αφετέρου τις μεγάλες ευρωπαϊκές οικονομίες προς τις οποίες μεταφέρεται ρευστότητα μέσω του τραπεζικού συστήματος. Απομύζηση και αφαίμαξη των ασθενέστερων οικονομιών από τις ισχυρότερες: αυτός είναι ο βαθύτερος, αλλά πάντα ανομολόγητος, λόγος για τον οποίο απορρίπτουν ασυζητητί τα Ευρω-ομόλογα. Αν όμως το θέλουν έτσι, σε τι διαφέρει το Ευρώ από τα "δουκάτα", τα "άσπρα", τα "γρόσια" και τα κάθε λογής νομίσματα της κατάκτησης;
Στις ΗΠΑ το Δημόσιο δανείζεται 3,4 δις $ ημερησίως. Αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε εκεί αν αίφνης η Νεμπράσκα ή η Αριζόνα έπρεπε να δανειστεί με τριπλάσιο επιτόκιο από την Καλιφόρνια και τη Φλόριντα. Το πιθανότερο είναι να γινόταν .. Τέξας!
Ας σοβαρευτούν λοιπόν όλα τα ευρωπαϊκά πολιτικά όργανα και ας σκεφτούν σοβαρά αν πλέον εξυπηρετείται η Ευρώπη από μια ΕΚΤ η οποία δεν επιτρέπεται να δανείζει κράτη, αλλά επιβάλλεται να δανείζει τράπεζες οι οποίες στη συνέχεια δανείζουν κράτη με όπλο τα ομόλογα που τα κράτη τους έχουν δώσει!! Το σύστημα αυτό είναι όχι μόνο εκτρωματικό αλλά και βαθύτατα ληστρικό.
Όσο για το ελληνικό Κράτος ας δει λίγο το παράδειγμα των US Savings Bonds. Δεν είναι χαζά τα αμερικανάκια. Ας βγει να δανειστεί από τους ίδιους τους πολίτες με αποταμιευτικά ομόλογα. Διαφορετικά τα ομόλογα που εκδίδει θα μαζευτούν στα χέρια των ξένων τραπεζών και μετά να δεις πως το spread γίνεται spreeeeeeeaaaaaad.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου