Καφκικό, εφιαλτικό, αλλά συνάμα πραγματικό και απίστευτο ...

ΠΕΘΑΝΕ ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ

Πέθανε γράφοντας την προεικονιζόμενη συνταγή του ΙΚΑ. Το χέρι κολλημένο σε ανορθόγραφα ακανόνιστα σκαριφήματα-νούμερα, χωρίς νόημα, χωρίς ουσιαστική εντολή από τον ασθενούντα εγκέφαλο. Σε μικρό βάθος χρόνου τόσο που στους γύρω δεν έγινε αντιληπτός ,νόμιζαν ότι γράφει συνταγή πριν πέσει πάνω στο γραφείο αναίσθητος. Μια ξαδέλφη τον είδε απασχολημένο και βγήκε διακριτικά στον έξοδο εκεί που επιτρέπεται ένα τσιγάρο. Μια μαυρούλα χήρα στρατηγού νόμιζε μπροστά της ότι γράφεται η συνταγή για την βαρέως πάσχουσα φιλενάδα της τα γνωστά 5-6 φάρμακα της.
Ο άρρωστος όμως αυτή τη φορά ,ευρισκόμενος σε μειονεκτική θέση εν μέσω ανεκπαίδευτων για κρίσεις υγείας και απειλητικές για τη ζωή ανθρώπους ήταν ...ο γιατρός..Κατά ένα τραγικό τρόπο ούτε νοιάστηκε κανείς ούτε σκέφτηκε ότι κάτι δεν πάει καλά. Εκείνα τα κρίσιμα δευτερόλεπτα έγιναν λεπτά! Ενας άνδρας γεμάτος συνήθως ζωντάνια μπορεί ξαφνικά εκεί στο χώρο εργασίας του, ιατρικό χώρο, να κείται ιδρωμένος και πεσμένος στο γραφείο εργασίας του;; Πάνω σε ένα συνταγολόγιο που κανείς δεν πρόσεξε πως και τι;;
Πέρασαν πολύτιμα λεπτά. Πέρασε και άλλος κόσμος από τους συνήθεις περαστικούς. Αδιάφοροι. Δυό ηλικιωμένοι ανταμώθηκαν μπροστά στον πεσμένο γιατρό μαζί και άρχισαν να τον σχολιάζουν. Κάτι ρώτησαν δεν απήντησα φυσικά, δεν άκουγα δεν καταλάβαινα. Πρέπει να μου απευθύνθηκαν δεύτερη ή τρίτη φορά και αγανάκτησαν.
--- Τι αναίσθητος γιατρός είσαι, θα σου φέρουμε τα κανάλια.!!

Ο ξυλουργός μου που ερχόταν πίσω τους κατάλαβε ότι κάτι δεν πάει καλά. Με ξέρει 18 χρόνια στα καλά και στα δύσκολα, δεν δυσκολεύτηκε να καταλάβει ότι στο νωχελικό διάδρομο απογευματιάτικα έπρεπε να σημάνει συναγερμό.
Οταν ξύπνησα με τους κατάλληλους ιατρικούς χειρισμούς ξαπλωμένος στο εξεταστικό κρεβάτι του ιατρείου ο Θοδωρής μούσπαγε με πόνο την δεξιά μεσοβασιλική φλέβα. Ο Μιχάλης είχε ήδη με το Γιάννη βρει φλέβα στο αριστερό χέρι και είχαν δώσει τις δόσεις φαρμάκων που έλλειπαν. Ο Γιώργος ο κλητήρας με τον Φώτη και το Στέλιο κρατούσαν εναλλάξ τα πόδια ψηλά. Ο Βαγγέλης και ο Γιώργος συντόνιζαν τις κινήσεις των δύο νοσηλευτριών. Το γραφείο ήταν στη μπάντα αποσυναρμολογημένο, σπασμένο θάλεγα, δεν χωρούσε τέτοιο συνωστισμό ανθρώπων στο μικρό του χώρο. Τα ΙΚΑ με τους σοβάδες υγρασίας στο κεφάλι μας, τις ελλείψεις χώρων και προσώπων δεν αντέχει λειτουργία επειγόντων περιστατικών. Μάλλον όλοι τους και με την προθυμία που λειτούργησαν δεν είχαν υπηρεσιακά προηγούμενα με τον προϊστάμενο τους, ήξεραν την δουλειά τους και άλλη μια φορά λειτούργησαν σωστά επαγγελματικά.
Ο πόνος στο δεξί χέρι μ έκανε να θυμηθώ τις πρωτογονικές καταγωγές μου βρίζοντας. Οι άλλοι αντέδρασαν μάλλον ανακουφισμένοι περίμεναν ώρα ένα σημάδι ζωής.
Ηταν 23 Νοέμβρη 2006 μια συνηθισμένη μέρα δουλειάς στο ΙΚΑ ένα περιστατικό που δεν γράφηκε σε κανένα δελτίο συμβάντων.

Ευχαριστίες στον ιστολόγο ΔΙΟΝΥΣΟΣ απ' όπου και προέρχεται αυτό το post.